Moeder met temperamentvol zoontje
Tegenover mij zit een moeder van 2 kinderen. Naar eigen zeggen heeft ze al een paar jaar een kort lontje en is ze heel moe en totaal niet gelukkig. Ze zou haar kids meer liefde willen geven dan dat ze nu geeft en ze heeft het gevoel dat ze tekort schiet als moeder. Ze vertelde dat ze inmiddels chronische vermoeidheid heeft en dat zo’n beetje haar hele lichaam pijn doet.
Ik stelde haar een paar vragen over haar zoontje en ze begon te vertellen:
“Mijn zoontje van 3 zit vol temperament, is gevoelig en moeilijk bereikbaar. Ik moet alles van hem doen, ook als papa in de buurt is”.
“Al vanaf toen hij een paar maanden oud was, is het eigenlijk begonnen;
Als omrollen niet lukte kwam er heel veel frustratie uit. In de wandelwagen trok hij zich als ’t ware op, om over de rand te kijken. Het leek wel alsof hij de omgeving in de gaten wilde houden. Ook het overstappen van het wip wap stoeltje naar kinderstoel en van ledikant naar peuter bed was een ramp. Hysterisch werd hij dan, ik kon hem dan niet bereiken. Het lijkt wel of ik overal de strijd met hem moet aangaan. Hij is vaak moe en zegt pijn te hebben en wijst dan naar zijn armpjes en beentjes”.
Ik luisterde, stelde haar nog een paar vragen en schreef alles op. Een week later zagen we elkaar weer in mijn praktijk en gaf ik haar als kindertolk, mijn vertaling.
Ik vroeg of ze de boodschap van haar zoontje wilde horen en wat hij met zijn gedrag te zeggen heeft. Dat wilde ze maar al te graag.
“Mama, toen jij klein was moest jij thuis veel doen hè?
De moeder raakte meteen geëmotioneerd en vertelde dat haar moeder op zeer jonge leeftijd ziek werd waardoor ze haar moeder veel in de huishouding hielp. Haar moeder leerde haar bijna alles en hoe klein ze ook was, ze hielp haar moeder graag.
Ik vroeg haar: “waren de rollen op een gegeven moment misschien omgedraaid? Zorgde jij op een gegeven moment meer voor jouw moeder dan jouw moeder voor jou? Ja, zei ze, misschien wel.”
Ik vroeg of het klopte dat ze hierdoor al snel geen zorgeloos kind meer was. Ze moest immers alles in de gaten houden wat betreft haar moeder en de dingen die gedaan moesten worden in huis. “Ja, nou je het zegt klopt dat wel”, zei ze.
Alles begon langzamerhand duidelijk te worden.
De moeder zag dat haar zoontje letterlijk liet zien dat zij als klein meisje de grote verantwoordelijkheid nam om alles in de gaten te houden voor haar moeder.
Ook met de moeheid en de pijn in zijn armen en benen liet hij letterlijk hetgeen zien dat bij haar inmiddels chronisch was geworden.
Ze zag nu ook hoe haar zoontje haar onbewust liet zien dat ze als klein meisje veel te snel groot moest zijn.
Er vielen nog meer puzzelstukjes. De moeder snapte nu ook waarom zorg voor anderen in haar werk haar zo irriteert. “Ik mijd dit liever”, zei ze.
Tenslotte had ik de moeder tools meegegeven om hiermee om te gaan en hierin te helen.
De moeder is zich hierna bewust geworden van de boodschap die haar zoontje met zijn gedrag liet zien. Zodra de moeder met de tools die ik meegaf zichzelf ging helen, kon haar zoontje het loslaten en hoefde hij het niet meer te laten zien.
Drie weken later had ik weer contact met de moeder. Ik vroeg haar hoe het met haar en haar zoontje ging.
Ze vertelde dat ze geen strijd meer heeft met haar zoontje en hij geen hysterisch gedrag meer vertoond. “Hij is niet meer zo moe en klaagt niet meer over pijn in z’n armpjes en beentjes. Als hij mijn hulp vraagt dan heb ik niet meer zo’n kort lontje. Hij vind het nu ook goed als papa hem helpt. Zelfs op mijn werk is het korte lontje nagenoeg weg. Het lijkt alsof ik mij veel lichter voel, alsof er iets zwaars van mijn schouders is gevallen. Ik voel mezelf weer een beetje gelukkig!”
Zo zie je maar dat het sneller opgelost kan zijn dan dat je misschien denkt en wanneer blokkades opgeruimd worden er ruimte komt voor wat moois!
I love my work!
Vertalingen die ik doe zijn allemaal op maat geschreven.
Jij bent mijn tijd waard ♡